Vonin

Vonin er sá strengur sem ég spila á, lagið er ósk um indæla framtíð, sólskin og fagrann regnboga sem muni lýsa ást og kærleika umhverfis okkur. Vonin er skærasta stjarna himins sem mun lýsa okkur veginn um nætur.
Eftir óveður mun silfurbrydding skýanna verða að fagurri sýn, Vonin er meðal, lækning, Vonin er hamingja, Stundum eina sól mannshugans.
Að vera fastur í eigin hugarheimi, getur verið erfitt. Að koma frá sér og tjá tilfinningar sínar getur sumum verið enn erfiðara. Að finna leið er ekki öllum gefið. Að eiga vini og halda þeim er vinna, mikil vinna og ekki á færi allra. Að vera maður sjálfur og fá að vera það, er stundum vandrataður vegur.

Erfitt

Veit ekki hversu lengi ég get haft þetta hér inni, þetta með Silungapoll, ég bara hreinlega tárast alltaf og fæ bara þunglyndis tilfinningu þegar ég sé þetta.

Silungapollur

Eftir að hafa hlustað á nokkur viðtöl og talað við fólk sem vistað var á Silungapolli á sínum tíma, hef ég ákveðið að segja sögu (reynslu) mína.
Að minsta kosti tvö ár vantar algerlega minningar í líf mitt, og er það tímabilið sem ég var á Silungapolli.
Ég veit ekki fyrir víst hversu lengi ég var vistaður þar og ekki ætla ég að fara út í að fjölyrða um þá erfiðleika sem voru í fjölskildu minni á þessum tíma, enda var ekki meiningin að ásaka neinn eða erfa neitt við neinn, það fólk hefur svo sannanlega þurft að taka út sínar þjáningar og brjótast út úr þeim erfiðleikum sem þá voru, heldur einungis að létta af mér þeirri gífurlegu þjáningu sem ég hef þurft að bera síðan ég kom frá þessum hræðilega stað.
Einstök minningarbrot hafa dúkkað upp í gegnum tíðina og eru þau öll frekar slæm svo fyrir rest ákvað ég að láta staðarnumið og hafa þetta bara gleymt og grafið. Ekki hefur það hjálpað mér mikið að rifja upp erfiða tíma sem tengjast Silungapolli, en kannski með því að raða saman þessum brotum og tala um þau þá kannski kemst ég endanlega fyrir þau, og næ að kveðja þá fortíð sem þeim fylgir. Hvernig krakki ég var fyrir og eftir dvöl mína á Silungapolli ætla ég ekki að tala um hér en eitt er víst að sú persóna sem fór frá Silungapolli var ekki sú sama og kom þar.
Hér koma nokkrar minningar:
Ég man eftir að ég var heltekinn af sorg og allir vöðvar voru svo spentir að mig verkjaði á morgnanna, og svo var stór hnútur í maga mínum að mér fanst ég hafa stein þar.
Ég man eftir því að hafa reynt til hins ýtrasta að kæfa niður grátinn á kvöldin til að sleppa við barsmíðar eldri drengja eða stærri sem voru í herberginu, því ég var laminn ef að þeirra sögn hélt fyrir þeim vöku.
Ég minnist þess að ég lá að degi til veikur í rúmi mínu að ég grátbað mér vægðar og bað að einhver annar mundi fullnægja kynþörfum kvalara míns þar sem ég var svo máttfarinn af einhverri pest. En eins og þeir vita sem reynt hafa lokar fólk sig frá veruleikanum þegar kemur að svona stundum, en í þetta skiftið var það mér ofviða.
Ég man að ég lá skelfingulostinn og reyndi af fremsta megni að láta ekki heirast neitt í mér eða láta sjást neina hreyfingu á meðan drengur í öðru rúmi var barinn með einhverju og það var ekki fyrr en einhver kom inn sennilega fóstra að ég sá allt blóðið og drengurinn hálf meðvitundarlaus þar sem hann lá í rúminu alblóðugur, ég gleymi seint þeirri skelfingu sem þjakaði mig svo lengi á eftir.
Ég man hversu sárt mér fannst það að fá ekki að sjá og hitta bróðir minn sem var á annari deild á Silungapolli.
Svona eru allar þær minningar sem droppað hafa upp á þeim árum sem ég var að reyna að losa mig við þá heift og reiði sem í mér bjó.
Ég var um árabil algerlega tilfinningalega helfrosinn, og að tjá einhverjum ást eða væntumþykju var bara einfaldlega mér ofviða, hvort sem um var að ræða maka,börn eða aðra sem mér tengdust.
En þar kom að að ég þoldi ekki að rifja meira upp og ákvað að loka á þennann tíma og reyna heldur að rækta sálartetrið og koma mér í betra andlegt jafnvægi.
Mörg ár og mikill tími hefur farið í það á liðnum árum að vinna í og fá bót á andlegri heilsu minni, sálfræðingar og geðlæknar hafa þar gegnt miklu hlutverki og hef ég líka þurft að leita fanga víða til að komast í gegnum lífið.
Margar sjálfsmorðs hugleiðingar hafa verið að banka hjá mér og fyrir einhverja ótrúlega heppni eða inngrip einhverra hef ég sloppið þar sem óvænt truflun hafa afstýrt kveðjustund frá þessum erfiða heimi, get ég nefnt dæmi eins og að bíll drap á sér, óvænt kom einhver að þar sem ég var búinn að munda byssu, lyfjaskamtur reyndist ekki nægilega stór og ég vaknaði fárveikur eftir 26 tíma einn í herberginu mínu lyggjandi í ælu minni. Já oft hafa aðeins sekúntubrot skilið á milli lífs og dauða.
En sem betur fer tel ég að nú loksins á fullorðins árum, komin að fimmtugu, er að ég tel kominn yfir það versta þó nokkuð sé í land með að ná þeim andlega bata sem mundi teljast til að vera venjulegur maður.
Frá minni hendi fyrirgef ég öllum þeim sem hlut áttu að máli, bæði þeim sem misnotuðu mig og aðra sem þarna voru, og er það einlæg ósk mín að þeir hinir sömu hafi fengið lausn sinna mála.
Megi Guð leiða ykkur til betri vegar.

Sæmundur vistaður á Silungapolli sennilega 1967.

Norski Íhaldsflokkurinn

Ég mundi halda að mörg ný stjórnmálaöfl mundu eða að mínu mati ættu að koma fram núna fyrir komandi kosningar. Ég ætla að kynna mér öll ný framboð sem koma fram það er á hreinu ég er einn að þeim sem er löngu búinn að fá nóg að gömlu flokkunum. ég hef undanfarin ár verið í Frjálslyndaflokknum og starfað fyrir þá, en er satt best að segja að verða búinn að fá nóg af þessu endalausu innanflokks stríði sem einkennt hefur Frjálslynda, það er enginn bara enginn vinnufriður. Og ef fram kemur framboð sem hefur málefni sem ég styð þá mun ég leggja því framboði lið, en ef ekki nú þá verð ég bara að reyna að koma mínum skoðunum fram og reyna að vinna að þeim málum sem ég vil vinna að, og reyna áfram að breita innanfrá.  Það sem komið hefur fram enn sem komið er þá líst mér bara vel á stefnuskrá afls sem kallar sig Norska Íhaldsflokkinn www.simnet.is/ihaldsflokkurinn. Vonandi koma fleiri framboð fram því ekki er ég sammála öllu sem þetta afl hefur fram að færa en auðvitað gæti maður haft áhrif á að breita því eitthvað nær manni.

Skammdegis þunglyndi

Nú er ég kominn í bloggheiminn hér veit reyndar ekki hvers vegna þar sem ég er með heimasíðu en hún er að mestu leiti tileinkuð hestum. En ég er einn af þeim sem alllengi hef þjáðst af skammdegis þunglyndi er það víst kallað, hjá mér er þessi tími einmitt sá versti frá byrjun Sept til loka Okt. En það er kannski ekki gott að hefja blogg hér á tómu væli, en ég ætla samt að segja nokkur orð um það sem ergir mig þessa daga.

Enn og aftur er verið að taka frá þeim sem minnst mega sín. Nú á að loka kaffihúsi Samhjálpar sem hefur veitt svo ótal mörgum húsaskjól í vondum veðrum, og fyrir suma eini möguleikinn til að fá smá hita í skrokkin áður en lagst er út og svo einnig Kolaportinu. Hvað er eftir, hverskonar mannvonska er það að taka hvern einn og einasta stað sem fólk sem lítið eða ekkert á getur leitað til og loka þeim án þess að neitt komi í staðinn. Ég skrifaði um Mumma í Götusmiðjunni hér ekki fyrir löngu, en þar var verið að reyna að koma honum út með formsatriðum án þess að neitt kæmi í staðinn.  Allt of litlu fé er veitt til stofnanna eins og Vog og fleiri slíkra. Byrginu var lokað án þess að nokkur úrræði kæmi í staðinn. Það væri gaman að sjá útreikninga á þeirri þjóðhagslegu hagkvæmni að þessar stofnanir skulu skila fólki aftur út í atvinnulífið. Fólki sem kannski hefur stundað innbrot, þjófnaði og önnur skemmdarverk. Það er til lausn það vitum við, það vantar bara vilja til að viðurkenna vandann og gera meira en vera bara fagurgali.